کدام فیلم ها استفاده خلاقانه تری از رنگ سبز داشته اند؟

چابک آنلاین، تهمینه منصوری روشن، ما اغلب با دیدن یک رنگ شروع به تفسیر معنای آن در ذهنمان می‌کنیم. 

رنگ سبز در زندگی همه ما جایگاه ویژه‌آی دارد، از طبیعت اطراف گرفته تا سیستم های کدنویسی و کامپیوترها. 

این رنگ در درجه اول به دلیل هماهنگی طبیعت به شما حس آرامش بخش می‌دهد،به همین دلیل، راهروهای بیمارستان با توناژهای سبز،  رنگ آمیزی می‌شوند. 

سبز همچنین برای تأکید بر امنیت، منشاء طبیعی یا پول استفاده می‌شود. 

این رنگ توسط برندهای مشهور مانند BP یا Starbucks نیز استفاده می شود.

معنای رنگ‌ها در طول زمان‌ ممکن است تغییر کنند. 

در قرون وسطی، اعتقاد بر این بود که ، رنگ سبز  شر و بدشانسی را جذب می کند، شاید به همین دلیل است که سبز روشن امروزه به عنوان رنگی سمی در نظر گرفته می‌شود که نماد پوسیدگی و خطر است.

رنگ سبز می‌تواند سالم و قابل دوام باشد و هم سمی و شوم ، مانند باتلاقی که پر از مار و تمساح شده باشد،این یعنی اینکه نه تنها آلوده که ترسناک است. 

از طرفی چراغ سبز در تقاطع به ما اجازه می‌دهد تا با خیال راحت حرکت کنیم. 

این خاصیت دوگانه “رنگ سبز”می‌تواند زمینه‌ای را فراهم کند که به داستان اجازه  دهد تا برای بیان احساسات مختلفی استفاده شود. 

در ادامه به معرفی چند فیلم که استفاده هوشمندانه‌ای از این رنگ کرده‌اند، می پردازیم. 

امیدهای سبز- محصول آمریکا /۱۹۹۸ به کارگردانی آلفونس کوارون

با توجه به پالت رنگ استفاده شده، این فیلم "امیدهای سبز" نامیده می شود. 

قهرمان فیلم، نقاش فینگان بل، در ابتدا از پشت کادر اعلام می کند که این رنگ استعاره ای از حافظه ذهنی است.

این رنگ سبز و فراگیر بودن آن است که باعث تقویت واکنش‌های ما به شخصیت‌ها و خط داستانی فیلم می‌شود. فریم‌های منفرد از سایه‌های مختلف سبز را در بسیاری از مکان‌ها می‌بینیم که مفاهیم متناقضی را ارسال می‌کند.

از سالم، بارور تا سمی و حتی سرد و  وقتی همه آنها را به یکباره دریافت می کنیم، نهایتا احساس غیرطبیعی می‌کنیم. درفیلم زمانی که همه چیز خیالی و در حال پوسیدگی است اتفاقا رنگ سبز را در حالت طبیعی خود می‌بینیم، در حالی که وقتی در واقعیتی که شخصیت اصلی خلق کرده ظاهر شود، تصنعی می‌شود.

به این ترتیب، مصرف بیش از حد رنگ سبز تبدیل به یک ایرونی در کل طول فیلم می‌شود. 

ماتریکس - فیلم برادران واچوفسکی محصول ۱۹۹۹

در صحنه اول فیلم از بیننده، با رنگ سبز زهرآگین در یک رشته اسرارآمیز از شخصیت‌ها که بر روی صفحه سیاه مانیتور ظاهر می شوند، استقبال می‌شود.

صحنه‌های بعدی تلفیقی از فضای داخلی تاریک و نورهای مایل به سبز است. 

به نظر می‌رسد فضای داخلی اتاق هتلی که “ترینیتی” در آن اقامت دارد فریاد می‌زند: "نابودی!" 

این ترکیب تصادفی نیست. 

هر صحنه‌ای که در دنیای مجازی و ماشینی اتفاق می افتد، دارای یک پالت رنگی تک رنگ و مایل به سبز است. 

این سبز غیر طبیعی است که یادآور بیماری و پوسیدگی است. 

با گذشت زمان، به مخاطب اجازه می‌دهد دنیای واقعی را از دنیای کامپیوتر تشخیص دهد.

فیلم سرباز رایان – استیون اسپیلبرگ محصول ۱۹۸۸

آخرین صحنه فیلم در قبرستان نظامی اتفاق می‌افتد.

تضاد اولیه رنگ‌ها در این صحنه‌ بسیار خودنمایی می‌کند. 

تفاوت بین رنگ سنگ سفید و رنگ سبز چمن تمیز و تازه به ساختن احساس این لحظه کمک می‌کند. 

چمن سبز است، که نشانه پایانی بر زمستان است و بهاری که بعد از زمستان می‌آید و همه چیز را احیا می کند. 

رنگ سفید خالص سنگ قبر،یادآور این است که جوانانی که اینجا خوابیدند هرگز بهاری نخواهند داشت. 

این یک عنصر اساسی از دوقطبی بودن این مکان است.

اسپیلبرگ می‌داند که چگونه با کنار هم قرار دادن تصاویر متضاد، معنای انسان بودن را نشان دهد. 

همه این‌ها ما را به آگاهی افرادی که مجبور بودند همدیگر را به قتل برسانند نزدیک‌تر می‌کند.

دیدن تصاویری از طبیعت و بهار زیبا و آرامشی که پس از جنگ و زمستان ایجاد می‌شود، تضاد جالبی با تصور همیشگی از تصویر تاریکی که همواره از ماهیت جنگ دیده‌ایم، دارد.