افزایش فوری سرمایه یا توزیع مناسب ریسک در بین شرکت های بیمه ای!

 پیش از ورود به بحث اصلی باید دو واژه را به دقت بررسی کنیم:

سر+ مایه= نیروی انسانی            دست + مایه = دارایی مالی

اگرچه دست مایه (دارایی مالی) یکی از اجزاء تشکیل دهنده هرشرکتی از جمله شرکت‌های بیمه است اما سرمایه شرکت بیمه را نیروی انسانی آن شرکت، شکل می دهد .

نکته قابل توجه در ساختار شرکت‌های بیمه‌ای صرفنظر از سرمایه و دست مایه آن، توزیع ریسک و سهم نگهداری محدود در پذیرفتن ریسک است.

از این منظرنقش دست مایه (توان مالی)در شرکت‌های بیمه کمرنگ می شود .

حال با توجه به شرایط خاص کشور و اعمال برخی تحریم های گسترده ، توزیع ریسک در سطح بین المللی با مشکل جدی روبه رو شده و این امر، ضرورت افزایش دستمایه (دارایی مالی)شرکت‌های بیمه را به منظور بالابردن سطح نگهداری هر ریسک ضرورت بخشیده است.

 با این حال، فراموش نکنیم که از نقطه نظر تفکر بیمه‌ای، بیمه گر هیچ ریسکی را به تنهایی نمی‌تواند بپذیرد حتی اگر سرمایه کافی برای جبران خسارت احتمالی آن را داشته باشد .

تائید این ادعا،شیوه عمل سندیکای بیمه گران لویدز لندن است که با بیش از 200 عضو بیمه گر(اعم از حقیقی و حقوقی) هریک تنها بخشی از یک ریسک را می‌پذیرند که این امر به  سه علت اصلی باز می گردد:

شناخت ریسک، حدی از نگهداری که در صورت وقوع خطر بیمه گر را دچار عدم تعادل نکند و دست آخر داشتن حاشیه امن سوددهی.

باید خاطر نشان کرد که هیچ شرکت بیمه‌ای  نمی‌تواند نه تنها درمقابل خطرات فاجعه آمیز مانند( زلزله و..)بلکه همسنگ با سرمایه‌های صنایع پتروشیمی، سدها و حتی سرمایه‌های خرد وقتی یکجا مجتمع شوند(مانند خودروها)سرمایه کافی برای جبران خسارت‌های احتمالی داشته باشد.

واین خود بزرگترین دلیل توزیع ریسک در بین تعداد متنوعی  بیمه گر است که اصطلاحا "بیمه اتکایی"می گویند.

*مدیر عامل اسبق شرکت بیمه تعاون