عواقب خروج شرکت‌های بزرگ بین‌المللی از اقتصاد ایران چیست؟
تحریم چهره زشت خود را دوباره نشان داد و تابلوهای نمایندگان رسمی دو شرکت ال‌جی و سامسونگ پایین کشیده شدند.
فکر نکنید دوقلوهای افسانه ای کره جنوبی اگر ایران را ترک کرده اند ما یک شبه به صادرکننده لوازم خانگی و تلفن همراه تبدیل می شویم. البته فکر هم نکنید این دوبه راحتی جای خود را به شرکت های داخلی یا چینی می دهند. قاچاق به راه است و قابلیت اطمینان بالا به این برندهم در این بخش از بازار آنقدر زیاد است که کماکان شاهد حضور آنها خواهیم بود. با این حال آنچه نگران کننده است، قطع همکاری دوقلوها با صنعت ایران به دلیل تحریم و عدم امکان نقل و انتقالات مالی است.
چیزی که بر دامنه وسیعی از برندهای وطنی در صنایع مختلف حادث شده و آن ها را برای بازگشت به تولید و تأمین مواد و قطعات، به سوی چین و برخی دول شرق آسیا کشانده است.
البته که این روزهای صنعت و اقتصاد کشور قابل پیش بینی بود. درست در روزهای شکوفایی برجام که وزیر صنعت وقت از صف بستن سرمایه گذاران خارجی داد سخن می داد، می شد امروز را پیش بینی کرد. لابد می پرسید چگونه؟ ساده است. سیاستگذاری های خرد و کلان، تجربه کشورهای موفق در صنعتی شدن و مطالعه وضعیت صنایع متوسط و بزرگ کشور به راحتی این گزاره را پیش چشم می آورد که حتی اگر روابط خارجی به اوج برسد و ایران مسائل دیپلماتیک خود را با کشورهای غربی حل و فصل کند، باز مجموعه ای از عوامل هستند که تا رفع آنها راه برای توسعه صنعتی شدن باز نخواهد شد.
مثلا تأکید بر حمایت و توسعه مونتاژکاری به جای تمرکز روی شناخت مزیت های اقتصادی و بهینه سازی پرداخت های خارجی از طریق تمرکز روی مزایای تجارت بین الملل یکی از مواردی است که هر دوره با اهرم بومی گرایی و تولید ملی، رفاه جامعه را کاهش می دهد، امکان ایجاد مشاغل جدید و پایدار را کم می کند، راه تولید ثروت را می بندد و با ترساندن سرمایه گذاران خارجی از ایران، راه را برای افزایش سطح بهره وری صنعتی که ملموس ترین شاخص پیشرفت اقتصادی است، می بندد.
اگر تمرکز روی صنعتی شدن یک چارچوب حیاتی برای توسعه اقتصادی فرض شود، سازه حمایت بی رویه از صنعت ملی در ایران به کلبه ای چوبی می ماند که با تندباد تحریم بیشتز ساز و برگش از هم می پاشد. اما اگر سازه ای که با دانش اقتصاد و بر طبق اصول تجارت جهانی ساخته شده جایگزین شود، ما را در برابر تحریم هم مقاوم می کند. اینجا تکنولوژی و صاحبان آن دقیقا در حکم مواد اولیه این سازه بتنی هستند که در پی تعامل ایران با جهان در چارچوب برجام قصد کردند در کشور خانه بسازند.
